بررسی اثربخشی روان درمانی تحلیلی کارکردی بر تمایز یافتگی خود و کیفیت روابط موضوعی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت نارسیستیک

 پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان­درمانی تحلیلی کارکردی بر تمایزیافتگی خود و کیفیت روابط موضوعی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت نارسیستیک انجام شد. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه­ی آماری این پژوهش را کلیه مردان مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته مراجعه­کننده به کلینیک­های روانشناختی منطقه ۵ شهر تهران در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند که از بین آنها با روش نمونه­گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی ۱۵ نفری جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه روابط موضوعی بل (۱۹۸۵) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (۱۹۹۸) بود. در تحلیل داده­ها از آزمون کوواریانس چند متغیری برای آزمون فرضیه اصلی و تک­متغیری برای فرضیه­های جانبی با نرم­افزار SPSS استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که روان­درمانی تحلیلی کارکردی بر تمایزیافتگی خود و کیفیت روابط موضوعی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت نارسیستیک تاثیر معنی­دار دارد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی تحلیلی کارکردی ، تمایز یافتگی خود ، کیفیت روابط موضوعی ، اختلال شخصیت نارسیستیک