در جست و جوی مدلی برای ارتقای ابعاد منزلت اجتماعی کارکنان دولت با رویکرد کیفی

کیفیت زندگی کارمندان و منزلت اجتماعی آنها، انعکاسی از نمایش عدالت در جامعه است. در پژوهش حاضر تلاش شده است تجربه کارمندان از منزلت اجتماعی شغل خود مورد واکاوی قرار گیرد که با استفاده از روش کیفی با رویکرد پدیدارشناسی تاویلی و این نتیجه حاصلشد که در اکثر موارد، کارمندان از منزلت اجتماعی شغل خود راضی نیستند و نگاه مثبتی در خصوص منزلت و جایگاه خود در جامعه ندارند. بدین منظور ۸ کارمند از میان کارمندان یکی از ارگانهای دولتی استان تهران به شیوه ی هدفمند، انتخابشده و داده ها با استفاده از فن مصاحبه نیمه ساختارمند، گردآوریشد. نتایج نشانمیدهد که تعداد اندکی از کارمندان به دلیل پررنگ بودن بعد معنوی شغل خود، از منزلت اجتماعی شان راضی هستند اما در اکثر موارد، کارمندان بهدلیل مخاطرات در پنج بعد سازمانی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و شخصی از منزلت اجتماعی شغل خود راضی نیستند. از مهمترین نشانگرهای شناسایی شده موثر بر نارضایتی کارمندان در بعد اقتصادی میتوان به حقوق، مزایا وپاداش ناچیز، در بعد سازمانی به عملکرد مسئولین، معیار گزینش، ملاکها و معیارهای ارتقاء در شغل،در بعد اجتماعی به جایگاه شغلی در مقایسه با سایر مشاغل، عدم تمایل به مطرح شدن در محافل اجتماعی، در بعد فرهنگی به احترام و اعتبار و ارزش شغلی پایین و در بعد شخصی، به کاهش تعلق حرفهای اشاره نمود. کنکاش در مستندات پژوهشی و روایتهای کارمندان نشان داد که وضعیت موجود، تمایل به کار مولد و تعلق شغلی را بشدت کاهش داده است و پیامد آن، ضمن بروز بیانگیزگی، کمکاری و خستگی مفرط، علاقه به خروج از مجموعه و بروز احساس پشیمانی از انتخاب این شغل، را موجب شده است.

کلیدواژه ها:

منزلت ، جایگاه اجتماعی ، منزلت اجتماعی ، پژوهش کیفی.