جلوه های صلح و دوستی و آرامش در دیوان حکیم عسجدی مروزی و لامعی گرگانی

از اغاز تاریخ بشریت، آدمی همواره در پی صلح و آرامش و دوستی بوده و فراهم نمودن صلح و دوستی و برقراری آن میان اقشار مختلف جامعه، همواره یکی از آرمانهای بزرگ و گاه نایافته ی بشریت بوده است.این مفهوم از چنان اهمیتی برخوردار است که در کتابهای مقدس مختلف مانند قرآن ، انجیل و تورات و در آثار کلامی و فلسفی و ادبی نیز به وفور به آن اشاره شده و همواره مورد تاکید بودهاست بطوریکه انسان را در هر شرایی ملزم به برقراری صلح و دوستی و ایجاذ آرامش و آسودگی کرده اند. ادبیات همواره یکی از موثرترین منابع برای تعلیم و هدایت مردم بودهاست به همین خاطر بسیاری از عارفان از زبان شعر برای هدایت سالکان و شاگردان خویش بهره میبردند زیرا به این تاثیر شگرف زبان شعر پی برده بودند.با توجه به تاثیر عمیق زبان شعر و برخورداری از مخاطب فروان، بیشتر لفراد برای پیشبرد اهداف خود از این زبان استفاده میکردند.از این رو در دنیای ادبیات نیز شاعران به توصیف واژه های صلح و دوستی و آرامش پرداخته و به آن اهمیت فراوانی داده اند و در ضمن اشعار خود، انسانها را بطور مکرر به صلح و دوستی و آرامش و مودت دعوت کرده اند.حکیم عسجد-یمروزی و لامعی گرگانی دو شاعری تقریبا گمنام هستند که در اوج دوران آشوب سربرآورده بودند ولی با این وجود در اشعار خود، تلاش کردهاند تا مردم عصر خود را به صلح و دوستی و برقراری آرامش و آسودگی ترغیب کنند.با توجه به این نکات، نگارنده در این مقاله سعی نموده است تا نظرات و اندیشه های عسجدی مروزی و لامعی گرگانی در مورد صلح و دوستی و آرامش و ابیاتی که بویی از این مضامین دارند را در دیوان آنها بررسی کند.

کلیدواژه ها:

عسجدی مروزی ، لامعی گرگانی ، صلح ، آرامش ، دوستی.