مدل سازی مطلوبیت زیستگاه گونه تشی (Hystrix indica) در پارک ملی خجیر با استفاده از روش حداکثر آنتروپی (MaxEnt)

آگاهی از عوامل موثر بر مطلوبیت زیستگاه گونه ها و محدوده پراکنش زیستگاه های مطلوب اهمیت اساسی در بر نامه ریزی به منظور مدیریت و حفاظت پویا و پایدار گونه ها و نتیجتا حفظ توازن در روابط اکولوژیکی زیستگاه دارد. با توجه به عدم بررسی و پژوهش های میدانی در مورد وضعیت بوم شناسی گونه تشی و خصوصیات منحصربه فرد در وجوه ریخت شناسی، رفتار شناسی و نیز طیف تاثیرات گونه، بر پایداری وضعیت بوم شناختی زیستگاه های کشور، تحقیق حاضر با هدف مدل سازی مطلوبیت زیستگاه تشی، بزرگ ترین گونه جونده کشور در بازه زمانی مهر ماه سال ۱۳۹۶ تا دی ماه ۱۳۹۷ و طی ۳۰ نوبت پایش دقیق میدانی در پارک ملی خجیر، جهت تعیین مهم ترین متغیرهای زیستگاهی موثر بر حضور گونه انجام شد. در این پژوهش تعداد ۱۳۰ نقطه حضور مبنی بر نمایه های مستقیم و غیر مستقیم حاصل از فعالیت گونه با استفاده از دستگاه GPS، ثبت گردید. از روش حداکثر آنتروپی MaxEnt برای مدل سازی مطلوبیت زیستگاه گونه تشی استفاده شد. براساس نتایج، مقدار AUC معادل ۰/۹ به دست آمد که بیانگر اعتبار بالای مدل است. نتایج نشان داد که به ترتیب تیپ پوشش گیاهی، جهت جغرافیایی، ارتفاع، شیب و فاصله از جاده بیش ترین تاثیر را بر حضور و فعالیت گونه داراست. نتایج به دست آمده می تواند ابزاری مناسب جهت شناسایی عوامل موثر بر حضور گونه  و مدیریت صحیح  تشی در منطقه مورد مطالعه و سایر زیستگاه های این گونه باشد.

کلیدواژه ها:

مطلوبیت زیستگاه ، تشی ، پارک ملی خجیر ، آنتروپی بیشینه