فعالیت بدنی و تاثیر آن بر سلامت روان پسران نوجوان

هدف اصلی این پژوهش ارتباط بین میزان فعالیت بدنی با شاخص های روانی خودپنداره بدنی، خودکارآمدی جسمانی، اضطراب و افسردگی در پسران نوجوان تهران بود. در ابتدا تعداد ۱۲۰ شرکت کننده نوجوانان پسر ۱۲-۱۵ سال تهران به صورت تصادفی انتخاب شدند. سپس پرسشنامه های اضطراب، افسردگی، خودپنداره بدنی، خودکارآمدی جسمانی، و پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی بین شرکت کنندگان توزیع و جمع آوری شد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از همبستگی پیرسون برای ارتباط فعالیت بدنی سبک، متوسط و شدید بر روی فاکتورهای روانی استفاده شد. همچنین جهت ارائه مدل ارتباط بین متغیرهای تحقیق از نرم افزار لیزرل استفاده شد. داده ها بر اساس نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و در سطح معناداری ۰۵/۰= α مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج ضریب همبستگی نشان داد که: بین فعالیت بدنی متوسط و شدید و خودپنداره بدنی ارتباط معنادار در سطح ۰.۰۰۱ وجود دارد؛ همچنین نتایج نشان داد که بین اضطراب و سطح فعالیت بدنی نوجوانان پسر ۱۲-۱۵ سال ارتباط منفی معنادار در سطح ۰.۰۵ وجود دارد. نتایج ضریب همبستگی در خصوص ارتباط سطح فعالیت بدنی متوسط و شدید با افسردگی در سطح ۰.۰۵ معنادار بود. بنابراین بطورکلی با توجه به نتایج بدست آمده می‎توان گفت که سطح فعالیت بدنی مناسب و با شدت متوسط به بالا در طول هفته می‎تواند در کاهش اضطراب، کاهش افسردگی، بهبود خودپنداره بدنی و خودکارآمدی جسمانی پسران نوجوان ۱۲-۱۵ سال تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

فعالیت بدنی ، اضطراب ، خودپنداره بدنی ، خودکارآمدی جسمانی ، نوجوانان پسر