امانت الهی در قرآن و مثنوی

امانت الهی از مباحث میان ژرف و ارزشمندی است که درک آن مستلزم مطالعه و پژوهشی عمیق ، میان رشته ای و گسترده است. پژوهش های صورت گرفته در این زمینه چشمگیر نیست. در متون تفسیری و عرفانی  حقایق و مصادیقی برای آن ذکر شده است. در متون تفسیری شیعی مصداق «ولایت و حقیقت دین » از میان مصادیق ذکر شده، از بسامد بالایی برخوردار است. در تفاسیر اهل سنت  مصداق «تکالیف دینی» بیشترین تاکید را  دارد. در متون عرفانی  بنابر  شیوه تاویل گرایی  مصادیقی چون« عشق، معرفت، تکالیف دینی و ولایت»  مصداق امانت دانسته شده است که تکیه اغلب این متون چه تفسیری  چه عرفانی، بیشتر  به ذکر مصادیق امانت بوده و بعضا به امور مرتبط با امانت الهی از جمله علت پذیرش انسان، ابای دیگران و ... نیز پرداخته اند  . ازاین روی در این مقاله سعی شده است حقیقت امانت،سرارائه، علت پذیرش انسان و ابای دیگران با استنادات نقلی واستدلالات عقلی، تبیین و تحلیل گردد و  بر این اساس دیدگاه مولوی در این زمینه مورد بررسی قرار گیرد.    

کلیدواژه ها:

امانت الهی ، قرآن ، مثنوی ، میان رشته ای ، انسان