بررسی عملیات بیولوژیکی تثبیت آب و خاک در احیای مناطق بیاباانی

انتخاب گونه های گیاهی مقاوم و سازگار با شرایط اقلیمی و محیطی مناطق خشک و بیابانی به منظور احیای پوشش گیاهی و حفاظت خاک در برابر فرسایش بادی بسیار ضروری است.شناسایی و معرفی گونه های سازگار و تشریح فرآیند و نحوه تاثیرگذاری مثبت آن ها در تثبیت خاک و حفاظت آب لازمه موفقیت در احیای مناطق بیابانی است.پوشانیدن سطح زمین به وسیله پوشش گیاهان طبیعی،موثرترین و مقرون به صرفه ترین روش برای کاهش سرعت باد و جلوگیری از فرسایش بادی است.هرچند که ریشه گیاهان نیز با به هم پیوستن ذرات خاک حساسیت آن ها را به فرسایش کاهش داده و نقش موثری در حفاظت آب و خاک دارند.در این تحقیق مروری بر استفاده و کارکرد پنج گونه گیاهی تاغ،آتریپلکس،گز،اسکنیبل و قره داغ در تثبیت آب و خاک در مناطق خشک و بیابانی صورت گرفت.در این پژوهش ،نتایج حاصل از مطالعات مختلف داخلی و خارجی در مورد اثر گذاری پوشش های گیاهی معمول و سازگار با مناطق خشک بیابانی و میزان موفقیت نهال کاری و ایجاد پوشش گیاهی در پروژه های مختلف جهت تثبیت خاک و حفاظت آب و متعاقبا احیای این مناطق بررسی و تشریح و ارئه شده است.مطابق یافته ها،گونه های گیاهی سازگار با مناطق بیابانی،سازگاری بسیار خوبی با شرایط سخت محیطی بیابان نشان داده اند و با رساندن ریشه های طولانی خود به اعماق خاک به حیات خود ادامه داده و با کنترل و کاهش و سرعت باد و فراهم کردن شرایط رطوبتی و رویشی مناسب برای گیاهان زیراشکوب ،فرسایش بادی کنترل شده و به مرور پوشش گیاهی طبیعی در سطح خاک این مناطق استقرار می یابد و ثبات خاک و حفظ آب و متعاقبا شرایط سکونت جوامع محلی فراهم می گردد

کلیدواژه ها:

تثبیت خاک ، پوشش گیاهی ، حفاظت آب ، فرسایش بادی ، مناطق بیابانی