تاثیر الگوی کشت و آبیاری شیاری یک در میان بر بهره وری آب و زمین در کشت مخلوط گندم و شبدر

به منظور بررسی اثر الگوی کاشت و آبیاری موضعی ریشه بر بهره­وری آب و سودمندی بهره­برداری از زمین در کشت مخلوط گندم و شبدر ایرانی، پژوهشی به صورت مزرعه­ای در شهرستان سلسله (استان لرستان) در سال زراعی ۹۵-۱۳۹۴ اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل دو عاملی در سه تکرار انجام شد. عامل اول مدیریت آبیاری شامل آبیاری کامل (I۱) و آبیاری موضعی (I۲) بر اساس عمق ریشه بود و عامل دوم الگوی کاشت شامل کشت خالص گندم (W) و شبدر ایرانی (C)، کشت مخلوط گندم-شبدر ایرانی روی ردیف­های جداگانه (WC۱) و روی یک ردیف (WC۲) . در کلیه الگوهای کشت، مصرف آب در آبیاری موضعی ریشه به طور معنی­داری (P≤۰.۰۱) کمتر از آبیاری کامل بود. عملکرد دانه گندم و شبدر ایرانی در آبیاری موضعی کمتر از آبیاری کامل ریشه بود به طوری که به ترتیب با کاهش ۲۷% و ۳۶% عملکرد دانه در کشت خالص مواجه شدند. با این حال، کاهش میزان مصرف آب از طریق اعمال آبیاری جزئی ریشه باعث افزایش بهره­وری آب در کلیه الگوهای کاشت شد (۳۲ % در کشت خالص گندم، ۹۲ % در کشت خالص شبدر، ۴۴ % در کشت مخلوط روی ردیف­های جداگانه و ۵۱ % در کشت مخلوط روی یک ردیف). نسبت برابری زمین در الگوهای کشت مخلوط در شرایط آبیاری موضعی ریشه ۵/۱۹ % بیشتر از آبیاری کامل ریشه بود که نشان می­داد کشت مخلوط تا حدودی اثرات منفی کاهش فراهمی آب را جبران نمود. چرا که محتوای نسبی آب برگ گندم و شبدر ایرانی در الگوهای کشت مخلوط بیشتر از کشت خالص بدست آمد. بر این اساس، آبیاری موضعی ریشه همراه با کشت مخلوط می­توانند به عنوان راهکاری مناسب برای افزایش بهره­وری آب در تولید دانه گندم و شبدر ایرانی بکار رود.

کلیدواژه ها:

آبیاری موضعی ریشه ، عملکرد دانه ، محتوای نسبی آب ، مصرف آب ، نسبت برابری زمین