واکاوی اصول دستیابی به پایداری با تمرکز توسعه درون زای شهری در اراضی بازیافتی

یکی از پدیده هایی که شهرهای امروزی با آن مواجه اند، مسئله پراکندگی است که در سطح وسیعی، خصوصا در نواحی مرکزی شهرها بهچشم می خورند. اراضی بازیافتی در حال حاضر به دلایل مختلف قادر نبوده نقش خود را به خوبی ایفا کنند، بدین ترتیب به مانعی جهتیکپارچگی حوزه های همجوار خود تبدیل گشته و شکاف میان بخش های مختلف شهر را تشدید می نماید. این پهنه ها، گنجینه هایپنهان در سطح شهرها می باشند که نه تنها در درون خود، دریایی از معضلات اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی، مدیریتی، حقوقی وکالبدی هستند بلکه عاملی برای تنزل کیفی و تهدیدی در مقابل حیات و سرزندگی، هدر رفتن ذخیره منابع درونی شهر، موجب اتلافانرژی و سرمایه و از دست رفتن هویت و حس مکان محسوب می گردند.توسعه یکپارچه و درون زای شهری و چگونگی تحقق آن، مسئله ای است که با مفاهیمی از قبیل پایداری و اراضی بازیافتی ارتباطتنگاتنگ دارد؛ بدین معنا که اصول توسعه پایدار، الگوی توسعه میان افزا را راه حلی پایدار، برای حل برخی از مسائل شهرهای کنونی، ازجمله اسکان سرریز جمعیت، گسترش بی رویه و تنزل مناطق شهری دانسته و بدین منظور، حداکثر بهره برداری و توسعه مجدد اراضیقابل بازیافت درونی شهر را پیشنهاد می نمایند.پژوهش حاضر، با هدف واکاوی اصول دستیابی به پایداری با استفاده از ایده توسعه درون زای شهری به عنوان الگوی توسعه پایدار دراراضی بازیافتی پرداخته است.روش پژوهش در این تحقیق از نظر ماهیت کاربردی می باشد و روش تحقیق آن توصیفی- تحلیلی می باشد که گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای (استفاده از کتب، مقالات و اینترنت) انجام شده است.نتایج پژوهش، بیانگر این است که در اراضی بازیافتی ، گسترش بهینه کالبدی و فضایی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و... درچارچوب فلسفه توسعه درونی شهر امکانپذیر بوده و می تواند مفید واقع گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه درون زای شهری ، پایداری ، اراضی بازیافتی