بررسی اثر ترکیب محیط کشت و نوع سیتوکینین بر استقرار و پرآوری ریز نمونه های گردوی Z۶۰

این تحقیق به منظور مطالعه عوامل موثر بر استقرار، رشد و پرآوری شاخساره ریز نمونه های گردوی ایرانی، ژنوتیپ Z۶۰ انجام شد. آزمایش استقرار بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی، شامل بررسی اثر دو نوع محیط کشت DKW و WPM و غلظت های مختلف هورمون BA (۰، ۵/۰ و ۱ میکرو مولار) انجام شد. ریز نمونه های تک گره از شاخه های جوان ژنوتیپ Z۶۰ در اواخر اردیبهشت ماه تهیه شدند. مقایسه میانگین داده های مربوط به دو محیط کشت نشان داد که محیط DKW نسبت به WPM بهتر عمل کرده بود اما تاثیر دو محیط بر شاخص های رشد تفاوت معنی داری نداشت. همچنین بین دو غلظت ۵/۰ و ۱ میکرو مولار BA تفاوت معنی داری مشاهده نشد، اما تفاوت این دو غلظت با محیط فاقد BA معنی دار بود. در آزمایش پرآوری، دو هورمون BA و کینیتین در سه غلظت ۴/۴، ۶/۶ و ۸/۸ میکرو مولار در محیط کشت DKW مورد بررسی قرار گرفت. داده های این آزمایش بصورت طرح کاملا تصادفی نامتعادل تجزیه شد. اثر تیمار های مختلف هورمونی و غلظت آنها بر شاخص های رشد ژنوتیپ Z۶۰ نشان داد که هورمون BA در غلظت ۸/۸ میکرو مولار نسبت به سایر تیمار ها موثرتر بود، هر چند که بین آنها و سایر تیمار ها (۸/۸ میکرو مولار کینیتین و غلظت های ۴/۴ و ۶/۶ میکرو مولار هر دو سیتوکینین) در اغلب صفات مورد ارزیابی اختلاف معنی داری وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

ژنوتیپ ، ریز ازدیادی ، شاخص رشد ، استقرار ، پرآوری