تحلیلی تاریخی از دوره های خاورشناسی با تاکید بر حوزه قرآن پژوهی

جریان خاورشناسی به طور رسمی در ضمن جنگ های صلیبی و با اهدافی مشابه، شروع به کارکرد و نتایج بسیار چشم گیری برای جهان غرب به ارمغان آورد. به گونه ای که سرمنشا برای بسیاری از استعمارگری و تسلط مادی و معنوی بر سرزمین های اسلامی قرار گرفت. جریان شرق شناسی را می توان به چهار دوره تقسیم نمود: دوره آغاز (قرن ۱۲) در درون کلیسا، دوره رنسانس (قرن ۱۶) که خاورشناسی را به خارج از دیوار کلیسا کشاند، دوره رنسانس خاورشناسی (قرن ۱۹) که رویکردی انتقادی نسبت به گذشته خویش داشته و تلاش می کند، هرچه بیشتر خود را آکادمیک نماید و درنهایت دوره مدرن (قرن ۲۰) که خاورشناسی به طور کامل پرستیژ آکادمیک و بی طرفانه به خود گرفته است. این چهار دوره از طریق تحلیل تاریخی آثار خاورشناسان پیرامون قرآن به دست آمده و در یک نگاه کلی، نتیجه گرفته است که رویکرد خاورشناسی از رویکردی کاملا ستیزه جویانه و غیر منصف، به رویکردی علمی و بی طرف و نسبتا منصف در حال تبدیل بوده است؛ اما بااین حال تحلیل آثار قرآنی خاورشناسان در همه دوره ها نشان می دهد که این جریان هرگز از قیدوبند ستیزه جویی با قرآن خارج نشده و باوجود برخی آثار درخشان در دوره های اخیر، همچنان بسیاری از پژوهش های خاورشناسان، رنگ و بوی انتقادی و تردید افکنانه خود را حفظ کرده است.

کلیدواژه ها:

خاورشناسی ، استشراق ، شرق شناسی ، قرآن پژوهی ، آسیب شناسی خاورشناسی ، دوره های خاورشناسی