رابطه خود شفقت ورزی و سازگاری اجتماعی با امید به زندگی دانشجویان در شرایط شیوع بیماری کووید ۱۹

اهداف: پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه خود شفقت ورزی و سازگاری اجتماعی بر افزایش امید به زندگی دانشجویان در شرایط شیوع بیماری کرونا تنظیم شد. روش: این مطالعه مقطعی در سال ۱۴۰۰ بر روی ۱۰۰ دانشجویان مشغول به تحصیل در شهرستان قزوین انجام شد. پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه ی فرم کوتاه خود شفقت ورزی ریس وهمکاران ۲۰۱۱، پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی بل ۱۹۶۱ و پرسشنامه ی امید به اشنایدر ۲۰۰۵ توسط افراد نمونه تکمیل شد داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری spss۲۲ تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد قضاوت کردن خود با ضریب ۰/۵۳۰ انزوا با ضریب بتای ۰/۴۸۴ و ذهن آگاهی با ضریب بتای ۰/۸۴۰ در سطح خطای کمتر از ۰/۰۵ غیر معنی دار است از طرفی مهربانی به خود با ضریب بتای ۰/۰۱۲ تجارب مشترک انسانی با ضریب بتای ۰/۰۰۲ و همانندسازی افراطی با ضریب بتای ۰/۰۰۰۰ در سطح خطای کمتر از ۰/۰۵نقش معنی داری د رامید به زندگی دانشجویان دارد. رگرسیون نمره امید به زندگی به خود شفقت ورزی با بتای ۰/۶۳۲ در سطح خطای کمتر از ۰/۰۵ معنی دار است اما رگرسیون نمره امید به زندگی به سازگاری اجتماعی با بتای ۰/۰۲۳ در سطح خطای کمتر از ۰/۰۵ غیر معنی دار است. نتیجه گیری: خود شفقت ورزی و سازگاری اجتماعی بر امید به زندگی دانشجویان اثر دارد و با توجه به این متغیرها می توان امید به زندگی دانشجویان را در شرایط شیوع بیماری کرونا ارتقا داد.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، خود شقفت ورزی ، سازگاری اجتماعی ، دانشجویان کووید ۱۹