خلاقیت در آموزش و یادگیری

آموزش یکی از مسائل بسیار مهم نظام های تعلیم و تربیت است. منظور از آموزش، فرآیند دو سویه یاددهی یادگیری اطلاعات، مهارت ها و نگرش های مثبت درباره موضوعی است که متناسب با گروه سنی خاص ودر شرایط زمانی معین به اجرا درآمده است. امروزه هدف از تعلیم و تربیت تنها انتقال میراث فرهنگی و تجارت بشری به نسل جدید نیست، بلکه رسالت نظا م های آموزشی را ایجاد تغییرات مطلوب در نگرش ها شناخت ها و در نهایت رفتار انسان ها دانسته اند. خلاقیت نیز به عنوان یکی ازعوامل، به کمک این رسالت آمده است. هدف نهایی تدریس به وسیله مجموعه ای از تکالیف مشتمل بر آگاهی و معلومات مشخص و ساخت فکری و فرایندهای شناختی تعیین شده است. این مقاله شیوه های تدریس خلاقیت آفرین را مورد بررسی قرار می دهد در این مقاله خلاقیت و یادگیری، تقسیم بندی روش های تدریس به صورت تاریخی و نوین تعریف و تشریح شده است. یافته های این مقاله نشان می دهد که پژوهش، بستری مناسب برای تقویت و گسترش روحیه ابتکار، نوآوری و خلاقیت است. معلم به عنوان ایجاد کننده شرایط و تسهیل کننده یادگیری دانش آموزان می تواند از طری نوگرایی، انعطاف پذیری، عدم اجبار دانش آموزان به حفظ و انباشت ذهنی، شوخ طبعی، پرهیز از راهبردها و روش های قالبی آموزش، زمینه سازی برای ابراز وجود شاگردان و افزایش اعتماد به نفس در آنان، تحریک حس کنجکاوی فراگیران و بالاخره توام ساختن آموزش با پژوهش به آموزش خلاق و پرورش خلاقیت در کودکان و نوجوانان بپردازد. در پایان نشان داده است که هیچ یک ا روش های تدریس فی نفسه خوب یا بد نیستند ، بلکه نحوه و شرایط استفاده از آنها باعث قوت یا ضعفشان شده است.

کلیدواژه ها:

تدریس ، خلاقیت ، یادگیری ، آموزش