بررسی رابطه حاشیه نشینی و فقرشهری (مطالعه موردی:شهرتبریز )

شهرنشینی با نرخ فزاینده خود تبعات و پیامدهای متعددی را به همراه دارد. پیدایش و گسترش محلات حاشیه نشین و سکونتگاه هایغیررسمی ازجمله این عوارض اند .به عبارتی حاشیه نشینی از ویژگی های جدایی ناپذیر رشد شهری ایران است. یکی از ویژگی های بارزمناطق حاشیه نشین تمرکز فقر در این مناطق می باشد. ازاینرو هدف این مقاله ارزیابی فقر در مناطق حاشیه نشین و ارائه راهکارهاییبرای کاهش آن می باشد. روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی و روش جمعآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی می باشد. یافته هایپژوهش نشان می دهد که گسترش مناطق حاشیه نشین شهرها و آلودگی فضایی، محصول فرایندهای نابرابر سازی در نظام هایسرمایه داری است. تمرکز فقر در مناطق حاشیه نشین نه تنها به آلودگی چشم انداز منجر می شود، بلکه زمینه افزایش جرم و جنایت را نیزفراهم می کند.نتایج تحقیق نیز نشان میدهد که حاشیه نشینی با فرد رابطه مستقیمی دارد. همچنین حاشیه نشینان از نظر شاخص هایکالبدی، اجتماعی و اقتصادی در فقر به سر می برند.از جمله این عوامل میتوان به بیسوادی، بیکاری، نبود امکانات و خدمات مناسب دراین مناطق و همچنین تزلزل و ناامنی در برخورداری از پشتوانه های اعتباری و ناامنی شخصی-فردی نام برد.

کلیدواژه ها:

مناطق حاشیه نشین ، فقر شهری ، راهکارها ، شهر تبریز