تاثیر آموزش روش خودنگاری و توقف افکار بر میزان توجه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

یکی از راهکار های تاثیرگذار در فرایند تعلیم و تربیت، استفاده از مکانیزم خودنگاری و توقف فکر بر میزان توجه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. خودنگاری و توقف فکر در مهار هیجانات شخصی افراد در تشویق کودکان برای گرفتن مسئولیت رفتارشان تاثیر بسزایی دارد و در روند پیشرفت تحصیلی دانش آموزان به طور قابل توجهی موثر است. در این پژوهش که از روش تحقیق آزمایشی استفاده شد، دو گروه آزمایش، به روش خودنگاری و دیگری به روش توقف افکار و یک گروه کنترل مورد آموزش قرار گرفتند. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانش آموزان دختر پایه دوم متوسطه ناحیه دو همدان که در سال تحصیلی ۱۳۹۴-۱۳۹۳ مشغول به تحصیل بودند، تشکیل داده که تعداد ۷۵ نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شده اند. در تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شد و قبل از اجرای آزمون وجود پیش شرط های آزمون با استفاده از آزمون کلموگراف اسمیرونف، نمودار پراکندگی، آزمون لون و ام باکس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از بررسی معدل نوبت اول و دوم دانش آموزان برای سنجش پیشرفت تحصیلی آنان در قبل و بعد از اجرای طرح حاکی از آن بود که آموزش خودنگاری و توقف افکار موجب افزایش توجه متمرکز و پراکنده و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش خودنگاری ، آموزش توقف افکار ، توجه پراکنده ، توجه متمرکز ، پیشرفت تحصیلی