بررسی نقش واسطه ای کیفیت زندگی خانوادگی در رابطه بین استرس والدگری و مشکلات رفتاری فرزندان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای کیفیت زندگی خانوادگی در رابطه بین استرس والدگری و مشکلات رفتاری فرزندان بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی والدین دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر کرمانشاه در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ بودند که از میان آنها تعداد ۵۰۰ نفر از والدین به روش  تصادفی خوشه­ای چند مرحله ای انتخاب شدند. شرکت­کنندگان پرسشنامه­های مشکلات رفتاری راتر، شاخص استرس فرزندپروری- فرم کوتاه (PSI-SF) و مقیاس کیفیت زندگی خانواده (FQOL) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده­ها از روش مدل­یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Amos  نسخه ۲۱ استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی از وجود رابطه مثبت و معنادار (۴۲/۰r=  و ۰۱/۰> p) بین استرس والدگری و مشکلات رفتاری فرزندان بود. علاوه براین رابطه بین استرس والدگری  و کیفیت زندگی­خانوادگی (۴۷/۰-r=   و ۰۱/۰> p) و کیفیت زندگی­خانوادگی و مشکلات رفتاری فرزندان (۱۵/۰- r= و ۰۱/۰> p) منفی و معنادار بود. همچنین نقش واسطه­ای کیفیت زندگی خانواده در رابطه بین استرس والدگری و مشکلات رفتاری فرزندان مورد تایید قرار گرفت.  بنابراین می توان با ارتقا کیفیت زندگی زندگی خانواده اثر استرس والدگری  بر مشکلات رفتاری فرزندان تعدیل کرد. همچنین اجرای راهبردهای مدیریت استرس در والدین نیز می تواند تا حدودی مانع بروز مشکلات رفتار فرندان شود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، خانواده ، استرس والدگری والدین ، مشکلات رفتاری کودکان