تبیین علی احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی دانشجویان کارشناسی دانشگاه شیراز بر اساس ذهن آگاهی و عدم درگیری اخلاقی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای عدم درگیری اخلاقی در رابطه بین ذهن-آگاهی و احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی در گروهی از دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه شیراز بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگی و به روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش تمامی دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه شیراز در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بودند. مشارکت کنندگان پژوهش ۳۶۰ نفر از دانشجویان (۱۹۰ دختر و ۱۷۰ پسر) بودند که به شیوه نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند و مقیاس های ذهن آگاهی دروتمن و همکاران (۲۰۱۸)، مقیاس عدم درگیری اخلاقی بندورا و همکاران (۱۹۹۶) و مقیاس احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی دی توماسو و همکاران (۲۰۰۴) را تکمیل نمودند. روایی و پایایی مقیاس های پژوهش نیز با استفاده از روش تحلیل عامل تاییدی (نرم افزار AMOS-۲۴) و ضریب آلفای کرونباخ (نرم افزار SPSS-۲۴) مورد بررسی و تایید قرار گرفت. یافته ها نشان داد که مدل پژوهش با داده های جمع آوری شده برازش مطلوبی دارد. هم چنین یافته ها نشان دهنده اثر منفی ذهن آگاهی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی (۰۰۳/۰>p و ۴۰/۰-=β)، اثر منفی ذهن آگاهی بر عدم درگیری اخلاقی (۰۱/۰>p و ۴۲/-۰=β)، اثر مثبت عدم درگیری اخلاقی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی (۰۲/۰>p و ۳۱/۰=β)، و اثر منفی ذهن آگاهی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی با واسطه گری عدم درگیری اخلاقی (۰۲/۰>p و ۱۳/۰-=β) بود. به طور کلی یافته های پژوهش حاضر نقش ذهن آگاهی و عدم درگیری اخلاقی را در تبیین احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی ، ذهن آگاهی ، عدم درگیری اخلاقی