مدیریت آمایش سرزمین، ضرورت توسعه پایدار

برنامه ریزی آمایش سرزمین به عنوان راه حل مسائل و مشکلات ذکر شده در فوق به عنوان یکی از مهم ترین رویکردهای برنامه ریزی در غالب کشورهای جهان است. برنامه ریزی آمایشی به بررسی و مطالعه خصوصیات و ویژگی های کلی فضای سرزمین و بازیافت قابلیت ها در نواحی مختلف آن راه حلی برای ایجاد توزیع مناسب الگوهای توسعه و استقرار فعالیت های اقتصادی اجتماعی و فضایی را ارائه می نماید. با انجام برنامه ریزی آمایش سرزمین و اجرای آن آثار مثبت رفع مسائل و مسکلات در زمینه های مختلف اقتصادی اجتماعی و فضایی کشور نمایان خواهد شد و قابلیت های بالقوه استانها تعیین و مشخص شده و اختلافات فاحش ما بین مناطق توسعه یافته و توسعه نیافته از بین خواهد رفت و سازمان فضایی از تعادل نسبی در توزیع جمعیت و فعالیت برخوردار خواهد شد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر مدیریت آمایش سرزمین، ضرورت توسعه پایدار می باشد. نتایج ها نشان می دهد لازمه سازماندهی سرزمین، ساماندهی دیدگاه ها و اصول ناظر بر بهره برداری از سرزمین و وحدت نظر در مشی سازماندهی فضای توسعه اقتصادی - اجتماعی و پرهیز از اعمال دیدگاههای متفاوت، ناهماهنگ و بعضا متناقض می باشد. برنامه ریزی فضایی برای یک فعالیت مشخص الزاما نحوه توزیع آن فعالیت در قلمرو، موضوع اصلی و محور توجه برنامه ریزی است و پرداختن به جوانب غیر مرتبط با فعالیت، مورد توجه کافی قرار نمی گیرد. آمایش سرزمین نوعی برنامه ریزی فضایی است که اولا متکی به یک نظریه توسعه مشخص است و ثانیا با ملاحظات جامع تری به انتخاب های همزمان توزیع جغرافیایی چند فعالیت می پردازد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار