مدیریت و نظارت بر توسعه حریم شهرها در پیشگیری از حاشیه نشینی

پیامد گسترش شهرنشینی سریع در ایران، پیدایش شهرهای بزرگ و ایجاد محله های حاشیه نشین با بافت نابسامان و مسکن نابهنجار است که ساکنان آن معمولا مهاجران روستایی یا قشرهای کم درآمد شهری هستند که به مشاغل کاذب و حاشیه ای می پردازند. حاشیه نشینی فضایی، مولود حاشیه نشینی اقتصادی اجتماعی آن بخش از جمعیت است که ساکن این محله ها می باشند. آنها از مشارکت اجتماعی و تعلق شهروندی پایینی برخوردارند و از خدمات ارائه شده در این محلات به هیچ وجه راضی نیستند. با توجه به گسترش فقر و بیکاری حاشیه نشینان بیشتر در معرض آسیبهای اجتماعی اند، آنان مسائل و مشکلات زیادی دارند که لازم است مسئولان در رفع و حل این مشکلات اقدامات جدی نمایند و به خواسته ها و نیازهای ساکنان این مناطق، به عنوان شهروند توجه نمایند. هدف اصلی پژوهش حاضر مدیریت و نظارت بر توسعه حریم شهرها در پیشگیری از حاشیه نشینی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد ساکنان مناطق حاشیه نشین مهاجرانی هستند که به علل مختلف شهرهای بزرگ را هدف قرار داده اند ولی به دلائلی چون پائین بودن سطح مهارت های فنی و فقدان سرمایه کافی قدرت ورود به متن اصلی شهر را نداشته اند. تراکم و زاد و ولد در این مناطق بالاست که خود بالقوه مشکل زاست، گروه های خود جوش متمایل به کج روی اجتماعی در بین جوانان شکل می گیرند که در خود تضادهای نژادی و قومی و قبیله ای دارند ولی در فقر عمومی مشترکند و در مقابله با تخریب مسکن و سایر مشکلات عمومی و متحد عمل می کنند، بررسی های متعدد نشان داده اند که مردم و کارشناسان محیط زیست، شهرسازان، دانشگاهیان و مسیولان دولتی در مجموع طرفدار حفظ حریم هستند. هم زمان عده ای هم خواهان اصلاحاتی در محدوده و مﻘررات حریم هستند.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، حریم ، مدیریت حریم ، توسعه حریم شهرها