واکاوی جواز قضاوت نابینایان در فقه امامیه و حقوق ایران

قضاوت یکی از مهمترین شغلهایی است که تاثیر مستقیم آن با برقراری عدالت در جامعه و احقاق حقوق اشخاص، قابل انکار نیست، تا جایی که شرع مقدس اسلام با اهتمام، امر قضا را واجب کفایی، حتی بعضا واجب عینی دانسته است. بدین ترتیب، نگارندگان در این تحقیق با تحت بررسی قرار دادن شرط بصر و قضاوت، که غالبا محل تردید فقهای متاخر است، دریافتند قائلین شرط بصر، متمسک به اصل و اجماع شده اند، اما قائلین عدم شرط بصر، ادله مخالفین را کافی ندانسته و فاقد دلیل لفظی و نقلی بر شمرده اند، و در قوانین موضوعه نیز چنین شرطی به صراحتا ذکر نشده است. بنابر این با استناد بر ادله مخالفین، ما نیز شرط بصر در قضاوت را نمیپذیریم. چرا که چنین شرطی سبب تضییع حقوق معلولین، بالاخص نابینایان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

حقوق ، فقه ، قضاء و نابینا