بررسی اصول سلامت قضایی از دیدگاه فقه و قوانین موضوعه ایران با نگاه اجمالی به اصول بنگلور

هرشخص حق بهره برداری از بنیادیترین و ابتداییترین حقوق خود در موضوع سلامت قضایی را بطور ذاتی و فطری فارغ از عوامل فرع ( نژاد، پوست، ملیت، مذهب و ...) که غیرقابل سلب میباشد را دارا است. در فقه امامیه نیز بر این امر مهم الزام و نظر به انطباق حقوق ایران از فقه امامیه سلامت قضایی بعنوان یک حق، مورد رسمیت قرار گرفته است و نظر به جهان شمولی این حق در حقوق بین الملل نیز حق سلامت قضایی دردو قسم حق طبیعی و حق قانونی که بسیاری از این ایده ها بعد از جنگ جهانی دوم به تصویب اعلامیه حقوق بشر توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به رسمیت رسید. در این مقاله جایگاه سلامت قضایی بعنوان یک نوع حق و شناسایی فساد قضایی بصورت تطبیقی مورد بررسی قرار میگیرد و روش تحقیق بصورت تحلیلی – توصیفی و نحوه گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

سلامت قضایی ، فساد قضایی ، فقه سلامت ، حق بر سلامت قضایی ، جهان شمولی سلامت قضایی