تحلیل نظریه وحدت هگل و سیاست قومی در سلسله ساسانی

مقاله حاضر با محور قرار دادن نظریه وحدت در عین کثرت هگل در مقابل اندیشه وحدت در نفی مارکس، سیاست قومی ایران در دوره ساسانی را بر اساس اندیشه ها و افکار متفکرین نو مانند هگل و مارکس مورد ارزیابی قرار می دهد. نتایج حاصل نشان از سیاستی مدرن و پیشرفته دارد که تحسین بسیاری از صاحب نظران سیاسی را برانگیخته است. چراکه این مسئله، حاکمیت استبداد را نفی می کند و مبتنی بر اندیشه وحدت در عین کثرت است؛ به همین دلیل، هگل ایرانیان را اولین ملتی می داند که دولت نوین را ایجاد کردند. ضمن اینکه برخی از سیاست های مبتنی بر عدم تساهل و تسامح این دوره که حالت مقطعی و گذرا دارد، بیشتر ناشی از عوامل سیاسی ایرانیان بوده و ریشه در اعتقادات مذهبی و نگرش فرهنگی آنان نداشته است. ایده های حکومت ایرانشهری در عالم نظر نسبت به زمانه ی موردبحث بسیار عاقلانه طراحی شده بود اما در مقام عمل با توجه به دخالت نیروهای قدرتمند دینی و نظامی در بافت قدرت سیاسی، روند دیگری را به خصوص در اواخر عمر این سلسله در اجرای طرح حکومت ایرانشهری، رقم زد.

کلیدواژه ها:

مارکس ، هگل ، سیاست قومی ، وحدت ، ساسانیان