رابطه آینده نگری و خودتنظیمی با امیدواری در دانش آموزان دوره متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر پیش بینی رابطه آیندهنگری و خودتنظیمی با امیدواری دانش آموزان پایه نهم شهر تهران بوده است. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد؛ جامعه آماری در پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه اول پایه نهم شهر تهران می باشند؛ با توجه به اینکه در این پژوهش از روش رگرسیون چندگانه استفاده شده، لازم است تا حجم نمونه بدست آمده بر اساس تعداد متغیرها بررسی شود به همین دلیل فرمول تاباچنیک و فیدل (۲۰۰۷) به منظور برآورد حجم نمونه استفاده شده است ، نمونه بر اساس تعداد متغیرهای پیش بین هفت متغیر است نمونه دست کم باید ۱۰۶ نفر باشد. جهت افزایش اعتبار بیرونی داده ها حجم نمونه ها با افزودن حداقل ۳۰ نفر، ۱۳۶ نفر در نظر گرفته شده است؛ جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است که عبارتند از: پرسشنامه امیدواری اسنایدر، پرسشنامه خود تنظیمی بوفارد و پرسشنامه مقیاس چشم انداز زمان . (ZTPI) جهت تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و در سطح استنباطی از آزمون معناداری ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شده است، نشان می دهد بین آینده نگری با امیدواری دانش آموزان رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد و همچنین بین متغیر خودتنظیمی با سطح امیدواری دانش آموزان دوره متوسطه اول رابطه مستقیم و معناداردیده می شود و متغیرهای خودتنظیمی و آیندهنگری می توانند سطح امیدواری را پیش بینی نمایند.

کلیدواژه ها:

آینده نگری ، خودتنظیمی ، امیدواری