روشی برای ارزیابی عدم قطعیت اندازه گیری اسکنرهای سه بعدی

اسکنرهای سه بعدی جایگاه قابل توجهی در صنایع مختلف از جمله رباتیک، اتوماسیون، مهندسی معکوس و ... به دست آورده اند. هنگامی که کاربرها می خواهند آن ها را به کار ببرند، به دستورالعمل سازنده ها اکتفا می کنند، با این حال سازنده ها شرایطی را که داده ها به دست آمده اند، بیان نکرده اند و درموارد زیادی تکرارپذیری این دستگاه ها قابل اعتماد نیست. به علت شرایط کاربردی خاص و انواع مختلف اسکنرها، کاربرها باید علاوه بر درنظر گرفتن دقت ارائه شده برای هر اسکنر, هر متغیری که بر سیستم اثر می گذارد را کنترل کنند. به همین علت درنظر گرفتم عدم قطعیت در این دستگاه ها ضروری است. از طرف دیگر، با توجه به جدید بودن این سیستم ها هیچ استاندارد رسمی برای آن ها وجود ندارد و این کار را برای کاربرها سخت کرده است. در این تحقیق، با ارائه یک روش کاربردی و جامع برای ارزیابی عدم قطعیت یک اسکنر سه بعدی و کمی کردن آن از داده های آزمایشگاهی با استفاده از استاندارد ۲۱۷۴۹ ISO/TS، به این مساله پرداخته شده است. هدف از این کار پیدا کردن بازه ای برای صحت اندازه گیری و افزایش اعتماد به اعتبار نتایج آزمایشگاه می باشد. روش ارائه شده شامل همه موارد از جمله جمع آوری داده تا پردازش و محاسبات مورد نیاز برای تعیین عدم قطعیت می باشد

کلیدواژه ها:

اسکنر سه بعدی ، استاندارد ، عدم قطعیت