بررسی ابعاد توسعه پایدار از دیدگاه اجتماعی- فرهنگی

توسعه پایدار مفهومی نو در ادبیات توسعه محسوب می گردد که دردهه های اخیر مطرح شده است . این توسعه ابعاد گوناگونی دارد که عبارتند از: ابعاد اجتماعی، ابعاد اقتصادی و ابعاد زیست محیطی. عقیده بر این است که بیش از دو دهه از آغاز بحث های توسعه پایدار، بعد انسانی پایداری مورد غفلت قرار گرفته و تمرکز بر ابعاد محیطی توسعه و رشد اقتصادی بوده است. عدم موفقیت و شکست های وسیع و گسترده این رویکرد، منتهی به ایجاد و تولید تغییری معنادار و تجدید یا نو کردن مفهوم پایداری اجتماعی و دیگر جنبه های مربوط و وابسته به آن است. وسعه پایدار حالت تعادل و توازن میان ابعاد مختلف توسعه است که هدف آن بهبود بخشیدن به شرایط کیفی زندگی انسان است. دستیابی به توسعه پایدار شهری به منظور بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان، اجتماع و طبیعت، هدف نهایی برنامه­ریزان و مدیران توسعه شهری می باشد. هدف مقاله حاضر بررسی ابعاد توسعه پایدار از دیدگاه اجتماعی- فرهنگی با استناد به مطالعه کتابخانه ای می باشد. نتایج نشان می دهد. توسعه پایدار عبارت کلی، مبهم و رایجی است که تلاش می کند از طریق پرداختن به رابطه پیچیده بین محیط زیست و توسعه، نگرانی های فزآینده درباره آینده سیاره زمین را در برگیرد. علی رغم وجهه جهانی این اصطلاح، تعریف توافق شده ای جهانی در مورد توسعه پایدار وجود ندارد. از دیدگاه ردکلیفت، فقدان تعریف برای این اصطلاح، دقیقا به دلیل وجود تبیین گوناگون دیدگاه های مختلف پیرامون توسعه در نفس این اصطلاح است. توسعه در تمامی ابعاد آن(اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی) منوط است به چگونگی تفکر انسان، و چنین تحولی ریشه در باورها، اندیشه ها رفتارها، سنتها و ... دارد و این عناصر نیستند، مگر اجزای متشکله فرهنگ یک قوم حال آنکه فرهنگ گسترده ترین بستر توسعه همه جانبه است و هیچ توسعه ای صورت تحقق به خود نمی گیرد مگر آنکه فرهنگ آن جامعه متحول شود.

کلیدواژه ها:

ابعاد توسعه پایدار ، دیدگاه اجتماعی- فرهنگی