اثربخشی درمان شناختی- تحلیلی بر بهبود عدم تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری – عملی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی

اختلال وسواس فکری- عملی بیماری جدی، ناتوان کننده ولی قابل درمان است که با عوامل روانشناختی متعددیهمبودی دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی- تحلیلی بر بهبود عدم تحمل بلاتکلیفی بیمارانمبتلا به اختلال وسواس فکری – عملی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی استان اصفهان بود. این پژوهش، شبه آزمایشیبا طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به وسواسمراجعه کننده به بیمارستان فارابی شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰بودند که از میان آنها ۳۰نفر به صورت نمونه گیریهدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵نفر) و کنترل (۱۵نفر) گمارده شدند. افراد گروه آزمایش،تحت گروه درمانی شناختی - تحلیلی به مدت ۸جلسه ۹۰دقیقه ای (در هرهفته دو جلسه) قرار گرفتند؛ گروه کنترل بهمدت یک ماه در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های عدم تحمل بلاتکلیفی در دومرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شدند.یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروههای آزمایش وگروه کنترل در متغیرهای عدم تحمل بلاتکلیفی تفاوت معناداری وجود دارد. درمان شناختی – تحلیلی بر کاهش عدمتحمل بلاتکلیفی وبهبود آن در بیماران مبتلا به وسواس فکری- عملی تاثیر دارد و میتوان از راهبردهای آن به عنواندرمانی سودمند بهره جست.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی – تحلیلی ، عدم تحمل بلاتکلیفی ، وسواس فکری-عملی