بررسی اثرات بافت فرسوده در سکونتگاه های شهری و روستایی

نارسایی در مدیریت بافتهای فرسوده ، علاوه برنبود نگرش استراتژیک به ساماندهی بافتهای فرسوده، ناشی از اجرا نشدن استراتژی های تدوین شده در این زمینه است. هرچند حلقه های گم شده هماهنگ کننده و تداخل فعالیت های ساماندهی بافت فرسوده به وسیله امر مشارکت در تدوین استراتژی ها به حداقل رسیده و ضمن تبیین بهتر وظایف سازمانهای مختلف مدیریت شهری، ارتباطات آنها را تنظیم می کند، اما اگر استراتژی های تدوین شده به وسیله خطوط پیوسته تا اجرا استمرار نیابد، باعث اختلال در سازوکار اثرگذاری آنها خواهد شد. هدف اصلی پژوهش بررسی اثرات بافت فرسوده در سکونتگاه های شهری و روستایی با روش تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد اقداماتی مورد نیازی است که توانایی مدیران را در برنامه ریزی و مدیریت بحران در بافت فرسوده شهری را افزایش می دهد که شامل جمع آوری اطلاعات گذشته، سازماندهی، آموزش، تامین منابع و امکانات، تمرین و مانور با رویکرد مشارکتی می باشد. آنچه بافت های فرسوده را از بافت های دیگر شهری متمایز می کند سه شاخص ناپایداری ، نفوذ ناپذیری و ریز دانگی است که این سرعت پیش از هر چیزی ناشی از ارزش زمین و اهمیت اقتصادی هر شهر است که معمولا نسبت مستقیم با میزان گسترش و رشد شهر دارد. بافت فرسوده شهری به دلیل فرسودگی کالبدی، عدم برخورداری مناسب از دسترسی سواره، تاسیسات، خدمات و زیر ساختهای شهری آسیب پذیر بوده و از ارزش مکانی، محیطی و اقتصادی نازلی برخوردارند. بافت فرسوده شهری در فرآیند زمانی طولانی شکل گرفته و تکوین یافته و امروزه در محاصره تکنولوژی عصر حاضر توسعه شهری جدید گرفتار شده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، سکونتگاه های شهری و روستایی