اندازه گیری کارایی محیط زیستی و خسارت نسبت به مقیاس واحدهای زراعی استان خوزستان شهرستان شوش دانیال ع

از آن جایی که یکی از نیازهای اولیه و مهم بشرغذا می باشد، کشاورزی به عنوان مهم ترین بخش تامین مواد و محصولات غذایی همواره مورد توجه دولت ها و جوامع بوده است و با توجه به اهمیت و وسعت فعالیت های کشاورزی در جهان و ایران و برنامه جهانی توسعه پایدار و نگاه ویژه آن به محیط زیست، چنانچه بخش کشاورزی در استفاده از منابع و نهاده ها کارا و بهینه عمل نکند می تواند خسارت جبران ناپذیری به انسان و محیط زیست وارد کند. بخش کشاورزی نیز همانند سایر بخش های تولیدی و صنعتی درطی فرآیند تولید خود دو نوع ستانده (خروجی)، ستانده مطلوب و نامطلوب، را تولید می کند که این ستانده نامطلوب می تواند شور شدن خاک ها، فرسایش خاک، آلودگی آب ها و انتشار گازهای گلخانه ای باشد. مطالعه حاضر با در نظار گارفتن و اهمیت دادن به ستانده نامطلوب، که در این مطالعه میزان انتشار گاز دی اکسیدکربن (co۲) در نظر گرفته شده است، به تعیین کارایی محیط زیستی و خسارت نسبت به مقیاس واحدهای زراعی شهرستان شوش دانیال(ع) پرداخته اسات. داده های مورد نیاز از طریق تکمیل ۶۰ پرسشانامه از کشاورزان منطقه مورد مطالعه جمع آوری شده است. در این مطالعه از مدل غیرشعاعی برد تنظیم شده RAM مبتنی بر متغیرهای کمبود و مازاد که از مدل های تولید پوششی داده ها است، استفاده شده است. نتایج نشان داد، متوسط کارایی محیط زیستی واحدهای زراعی نمونه مورد مطالعه ۰/۹۶ می باشد و خسارت نسبت به مقیاس برای ۳۱ واحد زراعی ثابت و برای ۲۹واحد زراعی افزایشی می باشد. با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می گردد، جهاد کشاورزی منطقه با بررسی الگوی کشت سایر واحدهای زراعی اعم از کارا و ناکارا و شناسایی عوامل تهدید کننده و بهبود دهنده محیط زیست به اصلاح الگوی کشت منطقه در راستای بهبود کارایی محیط زیستی کشاورزی منطقه اقدام کند، همچنین الگوی کشت واحدهای زراعی کار به عنوان واحدهای مرجع در اختیار واحدهای زراعی ناکارا قرار گیرد

کلیدواژه ها:

تحلیل پوششی داده ها ، خسارت نسبت به مقیاس ، شهرستان شوش دانیال(ع) ، کارایی محیط زیستی ، گازهای گلخانه ای