اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درماندگی روانشناختی، تحمل بلاتکلیفی درزوجین متقاضی طلاق

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درماندگی روانشناختی، تحمل بلاتکلیفی در زوجین متقاضی طلاق بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق مراجعهکننده به مرکز مشاوره گلستان بود. به منظور انتخاب نمونه پژوهشی مطالعه از بین جامعه آماری ۳۰ زوج از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵) زوج) و گروه گواه ۱۵) زوج) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه گواه (در انتظار درمان) بودند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل بلاتکلیفی فریستن و همکاران (۱۹۹۴) و پرسشنامه تاثیر رویداد وایس و مارمر ( (۱۹۹۷ بود. داده های پژوهش با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و با استفاده از نرم افزار spss-۲۴ تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درماندگی روانشناختی و تحمل بلاتکلیفی در زوجین متقاضی طلاق اثربخش می باشد .(p<۰/۰۵) بر اساس نتایج توصیه می شود که روانشناسان بالینی و درمانگران در ارائه خدمات روانشناختی از روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کنار سایر روش های آموزشی برای بهبود سلامت زوجین متقاضی طلاق استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

درماندگی روانشناختی ، تحمل بلاتکلیفی ، طلاق ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد