عرفان صوفی و معماری مقبره در اوایل قرن چهاردهم

ابن بطوطه، جهان گردی ماجراجو در دوم رجب سال ۷۲۵ هجری قمری (۱۳ ژوئن ۱۳۲۵ میلادی)، موطن خود در[شهر] طنجه۴ را ترک نمود و راهی سفری شگرف به درازای ربع قرن شد. سفری که منجر به اشراف تمام و کمال او در حوزه [فرهنگ و تمدن] اسلامی گردید. او برای انجام [فریضه] حج [ابتدا] مسیر شمال آفریقا را در پیش گرفت [و سپس] از فلات ایران عبور کرد، از قسطنطنیه و اردوی زرین۵ [یا خاقانات قپچاق] بازدید کرد، از طریق دریای سرخ به مالدیو، هند، سوماترا، مالابار و حتی سواحل چین عزیمت نمود. در رجعت به خانه، به نوشتن سفرنامه ای مبادرت ورزید که او را در زمره نامدارترین جهان گردان دنیا قرار داد.(۱) شایان ذکر است او در طول این سفر هزینه ای برای اسکان خود پرداخت ننمود. در عوض، در سرای حاکمان و یا مراکز مشهور مذهبی جهان اسلام سکنی می گزید. در این مقاله به بررسی سه [مورد از] «شهرهای کوچک خدا»، خانقاه هایی در اطراف مدفن شیوخ صوفی که ممکن است ابن بطوطه در آن جا سکنی گزیده باشد، پرداخته شده است.(۲) هر سه متعلق به یک دوره تاریخی، اما در قلمروهای جغرافیایی سلسله ایلخانان در ایران، دودمان ممالیک مصر و دوره مرینیان در مراکش قرار داشته و بر زوایای مختلف پدیده ای مشترک، [که همانا] تکریم و ستایش عرفای قرون وسطای اسلامی ست، دلالت داشتند.