شاخص های تشخیصی دیابت و خودکارآمدی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه نادر کاظمی شیراز سال ۱۳۸۶

زمینه : دیابت بیماری مزمنی است که به رفتارهای خودمراقبتی ویژه ای تا پایان عمر نیاز دارد خودکارآمدی پایه ای برای تقویت خود مراقبتی در دیابت است که نقش زیادی در درمان و کنترل عوارض در این بیماری دارد. هدف : هدف این مطالعه یافتن وضعیت سازه خود کارآمدی در بیماران دیابتی و نیز بررسی عوامل مرتبط با آن طراحی و اجرا شده است. روش: در یک مطالعه مقطعی ۱۰۰ نفر به صورت آسان از میان افراد مبتلا به دیابت انتخاب شدند . میزان خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش با استفاده از پرسشنامه DMSES اندازه گیری شد. میزان قند خون و HBA۱c در آزمایشگاه همان مرکز بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS در سطح معنی داری α=۰.۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها : ارتباط منفی و معنی داری بین نمره خودکارآمدی و شاخص های تشخیصی در بیماران دیابتی وجود داشت ۷۶.۰-=r) همچنین تفاوت آماری معنی داری بین افراد مجرد و متاهل و همچنین بین افراد تحصیل کرده و بیسواد از نظر نمره کارآمدی دیده شد. نتیجه گیری: میزان خودکارآمدی در بیماران دیابتی در سطح مطلوبی نبوده است و نیاز به ارتقاء آن در برنامه های خودمراقبتی احساس می گردد.

کلیدواژه ها:

Self efficacy ، Self management ، Diabetes ، خود کارآمدی ، خودمدیریتی ، دیابت