مقایسه ی تاثیر استفاده از ابزار دوشانه ای و تک شانه ای در فرآیند اصطکاکی اغتشاشی بر بهبود خواص مکانیکی و ریزساختار آلیاژ آلومینیوم ۶۰۶۱-T۶

آلومینیوم و آلیاژهای آن علیرغم دارا بودن خواص مکانیکی مطلوبی از جمله قابلیت شکل پذیری، ماشین کاری و وزن سبک نسبت به استحکام بالا، دارای محدودیتهای ی نیز میباشد. یکی از مهمترین محدودیتهای این فلز پرکاربرد روش اتصال آن است. با توجه به هدایت حرارتی نسبتا بالای آلومینیوم، امکان استفاده از روشهای معمول جوشکاری برای اتصال قطعاتی از این جنس پای ین آمده است؛ زیرا برای ایجاد یک حوضچه ی جوش مناسب، نیاز به تمرکز حرارت در محدوده ی خط اتصال میباشد که این فلز به دلیل فوق، چنین امکانی را دارا نیست. از دیگر دشواری های موجود پیرامون اتصال قطعات آلومینیومی میتوان به مزاحمت پوسته های اکسیدی و همچنین ایجاد حفره های هیدروژنی اشاره نمود که لزوم به کارگیری روشهای اتصال غیر ذوبی را بیش از پیش نمایان میسازد.[۱] در همین راستا امروزه از فرآیند جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی جهت اتصال قطعات آلومینیومی استفاده میشود. در این روش از ابزاری غیر مصرفی استفاده میشود که معمولا مطابق شکل Error>۱-No text of specified style in document. دارای یک شانه و یک پین میباشد. اساس این فرآیند بر مبنای حرارت تولید شده ی ناشی از اصطکاک میان ابزار در حال دوران و قطعه کار میباشد. البته امروزه استفاده از نسل جدیدی از این ابزارها در حال گسترش است. عمده ترین تفاوت میان ابزارهای مذکور با انواع قبلی خود، اضافه شدن یک شانه ی پایینی علاوه بر شانهی بالای ی قبلی است که سبب بالاتر رفتن میزان گرمای ورودی برای شکل گیری اتصال میباشد.