اثر دیوسجنین بر پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی در آسیب بیضه القاء شده با متوترکسات در موشهای بزرگ آزمایشگاهی

مقدمه و هدف: متوترکسات با افزایش آنزیم میلو پراکسیداز و تخریب غشای میتوکندری سبب آسیب بافت بیضه و ناباروری می شود. دیوسجنین یک ساپوژنین استروئیدی با خواص         آنتی اکسیدانی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات دیوسجنین بر تغییرات پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی در آسیب بیضه با متوترکسات در موش بزرگ آزمایشگاهی می باشد. مواد و روش ها: تعداد ۴۰ سر موش  به ۵ گروه کنترل، کنترل تحت تیمار دیوسجنین دوز ۵۰mg/kg  و متوترکسات و دو گروه متوترکسات تیمار شده دیوسجنین با دوزهای ۱۰ و۵۰ mg/kg  تقسیم شدند. متوترکسات با دوز۲۰ mg/kg  یک روز بعد از تجویز دیوسجنین بطور داخل صفاقی تزریق گردید. دیوسجنین روزانه به مدت دو هفته با دوزهای ۱۰ و ۵۰ mg/kg تجویز دهانی شد. در پایان کار، موش ها بیهوش و بیضه ها جدا شدند. فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری در هموژنه بافت بیضه سنجش شد. برای آنالیز آماری از آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج: پتانسیل غشای میتوکندری گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (p=۰.۰۰۳). و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین با دوز۵۰mg/kg  نسبت به گروه متوترکسات افزایش معنی داری نشان داد (p=۰.۰۰۸). میزان میلوپراکسیداز گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (p=۰.۰۰۹) و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین دوز ۵۰ mg/kg نسبت به گروه متوترکسات کاهش معنی داری نشان داد (p=۰.۰۳۹). نتیجه گیری: دیوسجنین سبب کاهش عوارض ناشی از آسیب متوترکسات بر فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری بافت بیضه می شود.

کلیدواژه ها:

دیوسجنین ، متوترکسات ، انفیلتراسیون نوتروفیلی ، پتانسیل غشای میتوکندری ، بیضه