تاثیر ۱۲ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و مکمل کوآنزیم Q۱۰ بر بیوژنز میتوکندری عضله نعلی موش های صحرائی چاق شده با رژیم پرچرب

هدف: در مورد تاثیر توام HIIT و Q۱۰ بر دستکاری بیوژنز و عملکرد میتوکندری های عضلانی در شرایط چاقی اطلاعات اندکی موجود است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر توام تمرین HIIT و مکمل Q۱۰ بر محتوای میتوکندری و مقدار AMPK، NRF۲، SIRT۱ و Tfam عضله نعلی موش های صحرائی نر چاق بود.روش­ ها: ۴۸ موش صحرائی به طور تصادفی به شش گروه لاغر، چاق مرجع، چاق کنترل، چاق+HIIT، چاق+Q۱۰ و چاق توام (HIIT+Q۱۰) تقسیم­ شدند. چاقی با رژیم پرچرب القا شد و تمرین HIIT به مدت ۱۲ هفته (پنج جلسه در هفته، هر جلسه شامل۱۰ مرحله فعالیت تناوبی چهار دقیقه­ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد v VO۲ peak) انجام شد و Q۱۰ روزانه (نیم گرم در هر کیلوگرم وزن بدن) مصرف شد. داده ها با روش وسترن بلات و mitotracker اندازه گیری و با ANOVA مقایسه شدند. نتایج: محتوای میتوکندری (۰۴۹/۰=P) و مقدار پروتئین های  NRF۲(۰۰۲/۰=P)،  SIRT-۱(۰۰۷/۰=P) و  Tfam(۰۴۰/۰=P) در گروه چاق کنترل به طور معنادار کمتر از گروه لاغر بود. محتوای میتوکندری و مقدار SIRT-۱ در هر سه گروه چاق+ HIIT(۰۰۱/۰=P)، چاق+ Q۱۰(۰۰۱/۰=P) و چاق توام (۰۰۱/۰=P)، به طور معنا داری بیشتر از گروه چاق کنترل بود و حتی به سطوح بالاتر از گروه لاغر نیز (به جز محتوای میتوکندری گروه چاق+Q۱۰) رسید (۰۰۱/۰=P). اما مقدار NRF۲، فقط در گروه های چاق+ HIIT(۰۳۳/۰=P) و چاق توام (۰۳۸/۰=P) به طور معنا داری بیشتر از گروه کنترل چاق بود. بااین حال، در هیچ یک از گروه های مداخله، مقدار Tfam تفاوت معنا داری با گروه کنترل چاق نداشت (۰۵/۰  نتیجه­ گیری: احتمالا چاقی بیوژنز میتوکندری عضله نعلی را کاهش می دهد و یا اینکه حداقل سبب تخریب بیشتر میتوکندری های موجود می شود، اما تمرین HIIT و مکمل Q۱۰ تا اندازه ای قابلیت جبران این کاهش را دارند که البته اثر HIIT تا حدی بیشتر است. بااین حال به دلیل کمبود شواهد و محدودیت ها هنوز نیاز به بررسی باقی است.

کلیدواژه ها:

چاقی ، تمرین تناوبی پرشدت ، کوآنزیم Q۱۰ ، میتوکندری ، عضله اسکلتی