بررسی شیوه روایتگری در نگاره های مکتب تبریز دوم(با تاکید بر شش نگاره روایتگر کمالالدین بهزاد)

پیشینه روایتگری درهنر تصویری ایران، در دوره های پیش از اسلام به نقش برجسته هایی است که به روایت موضوعات آیینی می پرداختند. با آغاز دوره اسلامی در ایران، نگارگری ایرانی با طی کردن سیر تکاملی۷۰۰سال های، در دوره تیموری به اوج زیبایی و بلاغت در روایتگری خود رسید. از دلایل این امر می توان به ظهور کمال الدین بهزاد و نیز خلق شاهکارهای ارزشمندی مانند ظفرنامه، خمسه نظامی، بوستان سعدی ودیوان جامی اشاره کرد. ایجاد نوعی وحدت در مکاتب نگارگری، شیوه روایتگری نگاره ها، حذف برخی از عناصر سنتی پیشین، ابداع برخی از عناصر و در نهایت با روایتگری موضوعاتی با مفاهیم باطنی، معنوی و عرفانی توسط بهزاد، منجر به تبدیل دوره تیموری و به عصر طلایی نگارگری ایران گشت. اغلب آثار برجسته و روایتگر بهزاد متعلق به مکتب دوم تبریز است که یکی از مکاتب برجسته نگارگری ایران است و نگاره های روایتگر این مکتب دارای غنی ترین مفاهیم معنوی می باشد. در حقیقت نگرش متفاوت بهزاد به انسان و جامعه به نوعی نشانگر سبک انسانگرایی اوست و همین دیدگاه موجب برتری روایتگری نگاره های بهزاد از سایر مکاتب است. هدف مقاله حاضر پاسخ به چگونگی اوج روایتگری نگارگری ایرانی در دوره تیموری و نقش بهزاد در تکامل این روند است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی با رویکرد تاریخی تا به این سوال که بهزاد چگونه توانسته آثار خود را با حفظ زیبایی، رساترین نگاره ها در روایتگری دوره تیموری کند،انجام گردیده است. نتایج نوشتار حاضر نشان میدهد که عواملی چون انتخاب موضوع، رنگ، ترکیب بندی های متقاطع و حلزونی و توجه خاص به عنصر انسان، نقش اساسی در روایتگری آثار کمال الدین بهزاد دارند

کلیدواژه ها:

نگارگری ، مکتب تبریز دوم ، روایتگری ، کمال الدین بهزاد