برنامه ریزی کیفیت محیط شهری و نقش آن در ارتقاء رضایت شهروندان

کیفیت محیط مسکونی مفهومی پویا، پیچیده، و چندبعدی است که از ابعاد مختلف کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، و زیست محیطی شکل گرفته و از معیارهای مناسب ارزیابی کیفیت محیط مسکونی سنجش رضایتمندی ساکنان از آن محیط است. رشد سریع شهرها به خصوص شهرهای بزرگ، با ویژگی هایی چون، تمرکز زیاد جمعیت و فعالیت تاثیرات منفی بر محیط شهری داشته است. از طرف دیگر، وقوع بحران های زیست محیطی و تضعیف بنیان های محیط زیست جهانی در مطرح شدن کیفیت محیط به عنوان بخشی از مفهوم همه جانبه کیفیت زندگی موثر بوده است. در چنین شرایطی و با توجه به برآوردن نیازها و انگیزه های اساسی انسان در محیط های شهری، مفهوم کیفیت محیط شهری در ادبیات شهرشناسی، برنامه ریزی، طراحی و مهندسی شهری مورد توجه قرار گرفته است. محیط با کیفیت مناسب، احساس رفاه و رضایتمندی را برای ساکنان آن از طریق ویژگی های فیزیکی یا اجتماعی و نمادین به وجود می آورد در واقع رضایت از کیفیت سکونتی به معنای ارزیابی محیط، در ارتباط با احتیاجات و خواسته های شهروندان از واحد مسکونی، محله و ناحیه سکونتی است. هدف پژوهش حاضر برنامه ریزی کیفیت محیط شهری و نقش آن در ارتقاء رضایت شهروندان می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد وقوع بیش از حد رفتارهای وندالیستی در محیط های شهری نه فقط با اصول مسلم نظم اجتماعی تعارضدارد بلکه همراه خود اثرات منفی سنگین روحی و مالی را برای شهروندان به همراه دارد. برنامه ریزی طراحی محور رویکردی میانی بین برنامه ریزی شهری و طراحی شهری محسوب می شود. این رویکرد به دنبال عدم پاسخ گویی مناسب طرح های سنتی توسعه شهری به مسائل کیفی موجود در محیط های شهری مطرح شده است.

کلیدواژه ها:

کیفیت محیط شهری ، رضایت شهروندان