نقش توانمندسازی ساختاری در رابطه بین سرمایه روانشناختی و رفتار نوآورانه (مورد مطالعه: اداره کل آموزش وپرورش استان مازندران)

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش سرمایه روانشناختی در رفتار نوآورانه از طریق توانمندسازی ساختاری است. روش این پژوهش کمی می باشد؛ به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل ۲۸۰ نفر از کارکنان اداره کل آموزش و پرورش استان مازندران می باشند. حجم نمونه با استفاده از جدول کرجسی و مورگان تعیین شد و ۱۶۲ نفر به عنوان نمونه آماری به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری داده های پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد سرمایه روانشناختی لوتانز و آولیو (۲۰۰۷)، رفتار نوآورانه جانسن (۲۰۰۰) و توانمندسازی ساختاری کردنائیج و بخشی زاده (۱۳۹۴) استفاده شد. جهت تعیین روایی پرسشنامه ها، از آزمون های روایی همگرا و واگرا استفاده شد و برای سنجش پایایی، از طریق روش آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفتند که به ترتیب ۸۲۴/۰، ۸۵۱/۰ و ۹۰۲/۰ به دست آمد. برای تحلیل داده های به دست آمده نیز از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار آماری Smart PLS۳ به کار گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده نشان داد سرمایه روانشناختی بر رفتار نوآورانه کارکنان تاثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین تاثیر نقش میانجی توانمندسازی ساختاری در رابطه میان سرمایه روانشناختی و رفتار نوآورانه کارکنان مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

سرمایه روانشناختی ، رفتار نوآورانه ، نوآوری ، توانمندسازی ساختاری