ساختار ژنتیک جمعیت و تنوع ژنتیکی ماهی سوکلا (Rachycentron canadum) در خلیج فارس و دریای عمان با روش AFLP

ساختار جمعیتی و تنوع ژنتیکی جمعیت های ماهی سوکلای معمولی در خلیج فارس و دریای عمان با استفاده از نشانگرهای مولکولی AFLP مطالعه شد. از دو منطقه در خلیج فارس (بوشهر و هندیجان) و دو منطقه در دریای عمان (جاسک و چابهار) تعداد ۷۰ نمونه جمع آوری شد. درمجموع ۵۵۷ باند قابل امتیازدهی با استفاده از ۱۰ ترکیب آغازگرهای دو آنزیم EcoRI/MseI به دست آمد که ۲۴۳ عدد از آنها چندشکلی نشان داد. در هر جفت آغازگر، به­طور متوسط ۶/۴۳ درصد از جایگاهها چندشکلی را نشان دادند. میزان تنوع ژنتیکی ۲۹/۰ بود و بیشترین و کمترین تنوع ژنتیکی به ترتیب به جمعیت چابهار (۳۷/۰) و جمعیت بوشهر (۲۷/۰) تعلق داشت. آنالیز واریانس مولکولی، اختلاف بین جمعیت ها را نشان داد. شاخص Fst، بین ۰۲۴/۰ تا ۰۲/۰ محاسبه شد که نشان دهنده اختلاف ناچیز بین جمعیت های درون خلیج فارس است. اختلاف بین جمعیت خلیج فارس و دریای عمان در حد متوسطی بود. فاصله ژنتیکی و رابطه فیلوژنتیکی، الگوی واضحی از جدایی جمعیت های خلیج فارس و دریای عمان نشان داد. میزان مهاجرت بین جمعیت ها در حد کمی محاسبه شد. به طور کلی، نتایج فاصله ژنتیکی، شاخص Fst و نمودار حاصل از آنالیز PCA نشان می دهد جمعیت های درون خلیج فارس از یکدیگر جدا نیست و نمونه های خلیج فارس از جمعیت جاسک و چابهار جدا است.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، ساختار جمعیت ، ماهی سوکلا ، خلیج فارس ، Rachycentron canadu