گذری بر انبوه سازی و میزان رضایت خانوار

با توجه به نابسامانیهای فرهنگی اجتماعی و نیز تفاوتهای گروههای مختلف ساکن در مجتمع های مسکونی که به صورت مجموعهای و با بهرهگیری از طراحی معماری یکسان به اجرا درمیآیند، بروز نا بهنجاری و عدم رضایت نسبی ساکنین از معماری و عناصر محیط مصنوع، موضوعی است که در اکثر چنین مجتمعهایی دیده میشود. همین امر موجب گردید تا به صورت موردی موضوع میزان رضایت ساکنین مجتمع کوی امام خمینی همدان از عرصههای تشکیل دهنده فضای جمعی معماری به عنوان موضوع مورد بررسی پرداخته شده است.این امر در قالب یک طرح پژوهشی توسط نگارنده در دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان به مرحلهاجرا درآمده و مقاله حاضر برگرفته از طرح مذکور می باشد.بررسی سوابق پژوهش و مبانی نظری انبوه سازی سیر تحولات مجتمع های زیستی و بیان دیدگاههای متفکرین در این عرصه از جمله مواردی است که در کنار روش تحقیق یافته های حاصل از نظرسنجی تحلیل یافته ها و متتغیرهای تحقیق و نتیجه گیری بخش های عمده این طرح را تشکیل می دهند. . به منظور تحلیل عوامل مؤثر بر رضایت متغیرهای کمی شخص پاسخگو از قبیل سن، تحصیلات، تعداد اعضای خانوار، مدت سکونت، و متوسط درآمد ماهیانه نیز مورد سنجش واقع گردیده و با تحلیل همبستگی به جستجوی ارتباط میان این دو طیف پرداخته شده است. نتایج به دست آمده در اکثر موارد ضریب همبستگی نسبتاً پائینی را اعم از مستقیم یا معکوس، نشان میدهد. افت ضریب همبستگی در واقع تأئیدی بر این نظریه است که ساکنین این مجتمع رضایت زیادی از وضعیت معماری مسکونی واحدهای خویش ندارد و با نوسان متغیرهای یاد شده تأثیر و یا تغییر چشمگیری در میزان رضایت ایشان دیده نمیشود. در واقع این موضوع را چنین باید تعبیر نمود که از دیدگاه اکثریت نسبی اقشار ساکن در این مجتمع علیرغم تفاوتها و تمایزات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ایشان، نارضایتی نسبتاً بالایی از واحد مسکونی و اجزا مرتبط با آن در مجموعه وجود دارد به نحوی که نوسان متغیرها بر این نظرات چندان مؤثر نیست.

کلیدواژه ها:

انبوه سازی ، مسکن- مجتمع مسکونی- رضایت خانوار- کوی امام خمینی