سوژه و صورت منطقی در تراکتاتوس

ویتگنشتاین متقدم، با گره زدن زبان به ضرورت، معنا را از ایده های ذهنی صرف جدا می کند. به نظر او، زبان ساختاری منطقی دارد که روگرفتی از ضرورت های موجود در عالم است. او برای تبیین ضرورت های موجود در عالم تعریف خاصی از مفهوم شیء ارائه می دهد، به ازای هر شیء نشانه ای را در زبان ممکن واجد معنا می داند، و روابط بین اشیا را حاصل بالفعل شدن امکان های ترکیبی خاص هر شیء می انگارد. در نظر او، ساختار منطقی زبان برآمده از چهارچوب عالم است و زبان فقط درصورتی معنادار است که تصویرگر این عالم باشد. ویتگنشتاین، بدون آن که از مفاهمه حرفی به میان بیاورد، خود چگونگی ممکن بودن زبان را بررسی می کند و در پاسخ، صورت منطقی را مطرح می کند. در طراحی او از زبان، سوژه جایگاه معنابخشی خود را از دست می دهد و اشیای عالم و امکان های ترکیبی آن ها عهده دار معنا می شوند.

کلیدواژه ها:

صورت منطقی ، سوژه ، شئ ، معنا ، تراکتاتوس ، ویتگنشتاین متقدم