بررسی اولویت بندی سیاستهای مشارکتی در ظرفیت سازی بازآفرینی شهری با رویکرد توسعه پایدار

یکی از دلایل اصلی شکست برنامه های بازآفرینی شهری، ناسازگاری هایی است که بر سر منافع، میان بهره وران کلیدی مختلف در راستای اجرای سیاست های مشارکت محور آن ر خ میدهد. از پیامدهای این وقوع ناسازگاری میتواند به تاخیر افتادن جدول زمان بندی اجرا، افزایش هزینه ها و کاهش کارایی و مطلوبیت باشد که در نتیجه برنامه از دستیابی به اهداف خود باز خواهد ماند. برنامه بازآفرینی بافت قدیم آمل نیز از این امر مستثنی نبوده و سیاستهای آن به علت دارا بودن ماهیت مشاجره ای از خطر شکست برخوردارند. بازآفرینی شهری به عنوان پارادیمی غالب در دهه های اخیر به دنبال تجدید حیات بافتهای تاریخی از یکسو و تداوم این جریان و روزآمدسازی آن از سوی دیگر است. روش تحقیق پژوهش حاضر در قالب پژوهشی کیفی بوده و با روش تحلیل محتوا به بررسی مدارک ومطالعات اسنادی بازآفرینی پرداخته شده ،درنتایج حاصل از پژوهش به ارائه راهکارهایی جهت بازآفرینی شهری موفق اشاره شده .توجه به بافت ناکارآمد و نوسازی آن یکی از مقولاتی است که در سال های اخیر در عرصه شهرسازی جایگاه ویژه ای یافته است؛ به گونه ای که سازمان های زیر ربط را به تکاپوی سامان دهی و بازآفرینی بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است این روش احیا، به بحث مشارکت ساکنین توجه بیشتری می نماید.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، مشارکت ، توسعه پایدار