برنامه ریزی و طراحی سبز راه ها، معیاری جهت ارتقا محیط زیست شهری پایدار

سبزراه ها یکی از راه حلهای علمی پیشنهادی برای محیطهای شهری است که با درنظرگرفتن ساختارهای شهری، با نهایت ظرافت در این فضاها نفوذ کرده و علاوه بر حل مشکل چگونگی پراکنش و دسترسی عمومی، عدم تغییر ناگهانی ساختارهای شهری را به دنبال دارد و به عنوان راه های ارتباطی، اماکن پر رفت و آمد شهری را به هم متصل میسازد و علاوه بر ایجاد پیوستگی ساختارهای شهری، موثر در زیباسازی و تخفیف ترافیک شبکه راه ها بوده و راه دستیابی به کاهش مشکلات زیست محیطی را هموار میسازد.می توانند در عرصه حمل و نقل پاک شهری و کاهش آلودگی در جاده ها و محیط شهری ایفای نقش نمایند. مسیر سبز یک جریان پویا با گرایش تفرجی در درون یک بستر خطی و طبیعی در شهر، خارج از شهر و یا میان محیط طبیعی و شهر است و از نظر اکولوژیکی و عملکردی می تواند در ارتقای کیفیت محیطی شبکه های دسترسی و کریدورهای طبیعی در شهرهای بزرگ بسیار مفید باشد.در این رابطه گیاهان را می توان به صورت خطی سازمان داد، ردیف های درختان در طول خیابان کاشته می شوند تا بر ویژگی خطی و هدایتی آن تاکید شده و همچنین عناصر معماری نامتجانسی که در خیابان قرار دارند توسط گیاهان به یکدیگر پیوند داده می شود.با کاشتن درختان به صورت خطی می توان به لحاظ بصری ساختمان های مجاور را به یکدیگر ارتباط داد و همین طور گیاهان به صورت خطی، به عنوان وصل کننده فضاها به کار می رود. برنامه ریزی سبزراه ها یکی از مهم ترین ابزارهای برنامه ریزی در ارتقاءکیفیت زندگی ساکنان شهراست فضاهای سبز و سبزراه ها به علت دارا بودن نقش عمده در افزایش کیفیت هوا و ایجاد تغییرات مثبت در اقلیم محیط های شهری ،برای نگهداری از کیفیت زیست محیطی شهرها ضروری هستند و ارزش های زیبایی شناختی این محیط ها را به نحو قابل توجهی افزایش می دهند. حفاظت از سیستم های طبیعی بوم شناختی، فراهم آوردن فرصت های تفریحی گسترده برای مردم در درون مناطق شهری و نواحی روستایی، تامین منافع اقتصادی و حفاظت از ارزش های فرهنگی و میراث تاریخی از جمله مزایای برنامه ریزی سبزراه ها هستند.

کلیدواژه ها:

سبزراه ، فضای شهری ، محیط شهری ، اکولوژی