نظم عمومی در حقوق بین الملل

مفهوم نظم عمومی یکی از مفاهیم مهمی است که در حقوق و قوانین اغلب کشورهای اروپائی و غیراروپاائی پیش بینی شده و وجود دارد.پس با عنایت به همه این مراتب تردید نمیتوان داشت که مفهوم نظم عمومی در حقوق معاصر جنبه جهانی داشته و از واقعیات مسلم حقوقی به شمار میآید. هر قدر در اروپا و امریکا به این مفهوم دقیقتر شده اند در ایران توجهی بدان نکرده اند و به حکایت مجموعه های رویه قضائی هنوز دادگاهای ایران و حتی دیوان کشور در هیچ قضییه ای به نظام عمومی استناد ننموده است. نه فقط در محاکم بلکه در تالیفات حقوقدانان هم کمتر بدان عنایت گردیده و در مواقغ ضروری را اشاره ساده ای اکتفا شده است. عدم التفات دانشمندان حقوق و قضات کشورما به مفهوم نظام عمومی در قبال علاقه فوق العااده حقوقدانان و محاکم خارجی جالب توجه است. هر چند میتوان گفت که این عدم توجه تا حد زیادی معلول تازگی مفهوم مزبور در حقوق ایران است. اما به نظر میرسد این بی اعتنائی علت اصطلاح شناسی دارد. اصطلاحات حقوقی هر ملتی میراث مدنیت و مولود حیات اجتماعی آن ملت است و اصطلاحات تقلیدی که از خارج مانند کالاهای تجارتی وارد حقوق کشوری میشود خود به خود جالب توجه و منشاء آثاری نخواهند بود. بلکه باید قبلا وسیله اهل اصطلاح و نویسندگان حقوقی مورد بحث و انتقااد کافی قرار گرفته و به افکار عمومی عرضه شوند. تا آنکه تدریجا در اذهان جایگیر شده و شکل پذیرند. اصطلاح نظم عمومی شاید به همین سبب تاکنون نتوانسته است چنانچه باید و شاید افکار حقوقدانان ایرانی را به خود معطوف سازد.با توجه به وجود چنین پیش فرضهائی در شناخت این مفهوم به تعاریفی که از نظم عمومی در فرهنگهاای حقوقی و دانشنامه های حقوقی و کتب مختلف توسط دانشمندان حقوق ابراز گردیده باید رجوع کرد.

کلیدواژه ها:

نظم عمومی ، حقوق بین الملل ، افکار عمومی