مروری بر ضرورت خودمراقبتی در بیماران ام اس

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس، یک بیماری مزمن التهابی سیستم عصبی مرکزی است که باعث دمیلینه شدن نورونهای عصبی میشود و منجر به آسیب آکسونها و میلینها میشود و عملکرد حسی و حرکتی و شناختی آنها را مختل میکند. شایعترین سن ابتلا به این بیماری از سن ۲۰ تا ۴۰ سالگی است و میزان ابتلا این بیماری در جهان در زنان دو برابر مردان است و سومین علت ناتوانی در بین بزرگسالان محسوب میشود با توجه به اینکه ام اس یک بیماری مزمن بوده و بهبودی کامل ندارد، برای تسکین نشانههای بیماری و حمایت مداوم، یک برنامه درمانی انفرادی، سازماندهی شده با هدف به تاخیر انداختن پیشرفت بیماری و توانمندسازی افراد برای ارتقاء خودمراقبتی و غلبه بر مشکلات لازم دارد.لذا این مطالعه باهدف اهمیت خودمراقبتی در بیماران ام اس انجام شده است. روش کار: این مطالعه یک مطالعه نقلی است که در ان شیوه های مختلف خودمراقبتی و تاثیر ان بر بیماری ام اس مورد مطالعه قرار گرفته است. مقالات منتشر شده بین سال های ۱۳۸۹ - ۱۴۰۰ ( ۲۰۱۰ - ۲۰۲۱ میلادی) از پایگاه های pubmed , google scholar ,scopus, مورد بررسی قرار گرفتند.جهت بررسی از کلمات کلیدی خودمراقبتی،بیماری ام اس در منابع فارسی و از کلمات Self-Care و Multiple Sclerosis در منابع انگلیسی استفاده شد. پس از جستجوی پایگاه های اطلاعاتی و خارج کردن تعداد زیادی از مقالات بر اساس عنوان و چکیده ۳۴ مقاله بررسی شدند.که پس از ارزیابی کیفیت مقالات ۱۸ مقاله وارد مطالعه شدند. یافته ها: نتایج استخراج شده از مطالعات نشان می دهد که درک صحیح از منافع انجام رفتارهای خود مراقبتی و موانع انجام آن میتواند بیمار را به انجام هرچه بیشتر رفتار موردنظر برانگیزاند. خودمراقبتی در واقع یک جزء مهم از کنترل بیماری میباشد و یک فرآیند نسبی است که انتخابها و رفتارها هدفمندی را به همراه داشته و منعکسکننده نگرش و دانش هر فرد میباشد. اصل مهم در خود مراقبتی مشارکت و قبول مسئولیت از طرف خود بیمار میباشد. یکی از بخشهای مهم برنامههای کنترل بیماری ام اس کمک به بیماران برای سازگاری با شرایط مزمن بیماری، توجه به توانمندی بیمار برای اجرای رفتارهای مناسب خودمراقبتی میباشد.نتیجه گیر : ی به نظر میرسد که این مطالعه می تواند جهت کسب پیامدهای مطلوب بهداشتی، افزایش توان خودمراقبتی بیماران ام اس، انجام مستقلانه امور مراقبتی توسط آنان و در نهایت بهبود کیفیت زندگی آنان به عنوان پیامد ثانویه اثرات مطلوب و چشمگیری داشته باشد.لذا پیشنهاد می شود با در نظر گرفتن سیاستها و برنامه های لازم برای آموزش خودمراقبتی میتوان به کاهش اتلاف وقت و هزینه های متحمل شده برای سیستم مراقبتهای بهداشتی و خود بیمار کمک نمود.

کلیدواژه ها:

خودمراقبتی ، بیماری ام اس ، بیماران مزمن