طراحی کانون موسیقی و هنر با رویکرد معماری سیال و تاکید بر انعطاف پذیری و پیوستگی با فضای معماری

معماری هنری است بصری، ثابت و ایستا که ایجاد فضایی مادی و معنوی می کند در واقع وجه عینی هندسه تجریدی است. کاربرد تناسبات در حجم مکان و در یک کلام، معماری زمان می باشد. شوپن هاور می گوید که همه هنرها می خواهند به مرحله موسیقی برسند. آن کیفیتی که باعث می شود مابقی هنرها بخواهند به مرحله موسیقی برسند وجود کیفیت انتزاع و تجربه در هنر موسیقی است. آنچه موسیقی را از دیگر هنرها متمایز می سازد. بیان صریح و بدون واسطه با مخاطبان خود است که انتقال پیام ها، آرمان های ذهنی، عواطف و احساسات هنرمند را به دیگران آسانتر می سازد که بدون واسطه یک شی انجام می پذیرد. معماری و موسیقی، دارای وجوه اشتراک بسیاری؛ از جهات مفهومی، فضای ایجادی، شکلی و مورفولوژی هستند. از دیگر روی، در قواعد بنیادی حاکم و تشکیل دهنده آن ها نظیر تناسبات، ریتم، هارمونی، تکرار، زیبایی شناسی و...نیز مشابهت دارند. در روزگاری که معماری روزبه روز به سمت بی محتوایی و بهره گیری فرمال از عناصر پیش می رود، آواهای موسیقی با توجه به تاثیرگذاری بر روی روح انسان می توانند، پارامتر بسیار مناسبی جهت بهره گیری در طراحی معماری به خصوص طرح های مفهومی باشند.