بررسی ظرفیت تربیتی دعای هفتم صحیفه سجادیه در مواجهه با دشوار یها

توحید به عنوان اصل و ریشه معارف دینی ، نگاه ویژهای به انسان و شوون مرتبط به تربیت و پرورش اومی دهد. انسان معتقد به توحید، جهان و رخدادهای آن را بی حساب نمی داند. او خود و تمامی موجودات و رخدادها را در رابطه با خداوند واحد تعریف می کند. در این نگاه سرنوشت انسان و حوادثی که در مسیر زندگی برای او رخ می دهد از منشئی آگاه و خردمند صادر شده و در تربیت او نقش دارند. در آیات قرآن و روایات معصومین علیهم السلام نگاه تربیت توحیدی در عالی ترین شکل خود بیان شده است . صحیفه سجادیه که مشتمل بر دعاهای امام سجاد علیه السلام است ، رویکرد توحیدی را در موقعیت های گوناگون زندگی ، در قالب مناجات بنده با خداوند متعال ارائه می کند. دعای هفتم صحیفه سجادیه دعایی است که به هنگام وارد آمدن سختی ها و ناملایمات از زبان معصوم صادر شده است . پس از شیوع کرونا در ایران، این دعا پس از توصیه رهبر معظم انقلاب به قرائت آن، به نحو ویژه ای مد نظر قرار گرفت . محورهای تربیت توحیدی این دعای ماثور را می توان در چهار محور بررسی کرد؛توجه دادن به صفات قاهره ی حق تعالی ، توجه به نسبت سختی های زندگی با اقتدار الهی ، توجه به ضعف و نیاز دعاکننده و بیان دعا با عنای ت به محورهای پیشین . دیدگاه تربیتی موجود در این دعا را می توان در چند سطح بررسی کرد؛ پذیرش و سازگاری با دشواری ، توجه به وجوه مثبت سختی به وجود آمده و اشتیاق به ابتلائات دنیوی به دلیل تاثیر مثبت تربیتی .

کلیدواژه ها:

تربیت ، توحید ، صفات الهی ، سازگاری ، دشواری