تحلیل بلاغی شعر »کوچه« اثر فریدون مشیری

مشیری یکی از برجسته ترین شاعران معاصر و یکی از مطرح ترین آنها در حوزه ی شعر غنایی نو معاصر است. او هم در شعر کهن و هم در قالب نو توانایی خود را نشان داده است. با اینکه او بیشتر به قالب نیمایی توجه داشته ولی در شعرش کمتر از ساختار ابژکتیو که مورد نظر نیما بود استفاده کرده است. شعر مشیری بیشتر ساختاری سوبژکتیو، یعنی بیان احساسات و عواطف است به صورت صریح. فریدون مشیری ادامه ی طبیعت سرایان ایرانی است. شعرش به لطافت ابر و باران و به دل انگیزی بهاران در گوش جان شنونده می نشیند. غیر از توصیفات دل انگیز و عاطفی از عناصر طبیعت، به شعر اجتماعی، سیاسی و نیز تعلیمی توجه دارد. شاعری از نسل نیمایی سرایان متعهد به سنت کلاسیک ادب ایران. موضوع تحلیل پیش رو، بررسی بلاغت در شعر »کوچه«ی فریدون مشیری است و تلاش شده تا تصاویر و فضاهای خلق شده بیان گردد. روش گردآوری اطلاعات به شیوه ی کتابخانه ای است و این نتیجه حاصل شد که این شعر، تصاویری دارد بسیار زیبا و صمیمی و فضایی شاعرانه که مخاطب را با خود همراه میسازد.

کلیدواژه ها:

فریدون مشیری ، کوچه ، طبیعت سرایی ، نیما ، شعر معاصر