اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر پیامد اختلال دو قطبی نوع یک

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری در افزایش تبعیت از درمان دارویی و بهبود عملکرد بین فردی در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک انجام شد. روش کار: آزمودنی ها ۳۰ زن مبتلا به اختلال دو قطبی یک بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینای مشهد بودند که به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وشاهد قرار گرفتند. پس از ریزش اولیه، هر گروه شامل ۱۱ نفر بود و هر دو گروه در شرایط یکسان با مقیاس های گروه (ب) آزمون کالیفرنیا و فرم پرستاری ارزیابی شدند. گروه آزمایش افزون بر دارودرمانی در ۸ جلسه ی گروه درمانی شناختی رفتاری شرکت کردند و گروه شاهد تنها دارو مصرف نمودند. در پایان دوره ی درمان غیر دارویی و ۶ ماه پس از آن هر دو گروه بار دیگر ارزیابی شدند. یافته های پژوهش با آزمون تحلیل واریانس چند متغیری و تی مستقل تحلیل شدند. یافته ها: گروه درمانی شناختی رفتاری توام با مصرف دارو به طور معناداری نسبت به دارودرمانی در افزایش تبعیت از درمان دارویی (با اطمینان ۹۹/۰) و بهبود عملکرد بین فردی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک (مقیاس های برداشت خوب، اشتراک، تحمل، خویشتن داری، مسئولیت پذیری با اطمینان ۹۹/۰ و مقیاس اجتماعی شدن با اطمینان ۹۵/۰) موثر بوده است. نتیجه گیری: گروه درمانی شناختی رفتاری به عنوان یک رویکرد درمانی مکمل می تواند در افزایش تبعیت از درمان دارویی و بهبود عملکرد بین فردی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک موثر باشد.  

کلیدواژه ها:

اختلال دو قطبی ، دارو درمانی ، شناختی رفتاری ، عملکرد بین فردی ، گروه درمانی