روانشناسی محیطی ، عرصه مشترک معماری و نظریه منطقه گرایی انتقادی

با افول نهضت معماری مدرن و وارد کردن انتقاداتی به طراحان این نهضت در کاربرد ناقص مدل انسان ، موضوع رابطه انسان و محیط و قابلیت ترجمه آن به زبان طراحی محیط و معماری، مورد توجه پژوهشگران این حوزه از دانش قرار گرفت. در این راستا شناخت انسان و ویژگی های محیط زندگی او و چگونگی برقراری رابطه میان این دو عامل اهمیت پیدا کرد. چرا که عالی ترین آمال معنوی و مادی هر قومی در فرهنگ و هویت و تعاملات رفتاری آنان تجلی می یابد ومعماران و طراحان شهری امروزه توجه ویژه ای به شناخت روان شناسانه رفتارهای انسان دارند. از این رو در مقاله حاضر با هدف بررسی ارتباط میان روان شناسی محیطی و منطقه گرایی در معماری، جهت تبیین و تشریح تعاملات فرهنگ و معماری در قالب رویکردی معمارانه. چنین نگرشی نهایتا منجر به خلق فضایی موثر و منطبق با فرهنگ و محیط آن منطقه خواهد شد. تحقیق حاضر در کنار استفاده از منابع کتابخانه ای در جهت دست یابی به اهداف و کسب نتایج مطلوب از روش توصیفی تحلیلی بهره برده است. از جمله نتایج حاصل از این تحقیق آن است که فرهنگ و علوم رفتاری حلقه واسط بین هدف و برنامه می باشد و معماری با تبعیت از ویژگی های محیطی و فلسفی به وجود می آید. با این توضیحات رابطه بین محیط و علوم رفتاری با معماری منطقه گرا روشن می گردد ومشخص میگردد که روان شناسی محیط و رفتار بومی منطقه با فرم،مصالح ،روابط و معماری آن منطقه ارتباط مستقیم دارد و درون مایه آن،با بروز منطقه گرایی معنایی متمایز از تکرار صرف الگوهای گذشته خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

علوم رفتاری ، روان شناسی محیطی ، معماری ، منطقه گرایی