بررسی کیفیت پیاده راه های شهری در راستای توسعه شهری پایدار

مسیر پیاده محل رخداد وقایع و فعالیتهای اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری می باشد .از این رو طراحی صحیح و گسترش آن نه تنها باعث غنی تر شدن زندگی اجتماعی و فرهنگی می شود؛ بلکه با توجه به پیچیدگی ها و مسائل حمل و نقل شهری در شهرها، گامی در جهت حل معضلات ترافیک برداشته و شهرها را به سوی حمل ونقل انسان محور سوق می دهد . در کلانشهرهای ایران با توجه به شکل گیری پیاده راه های شهری ، کیفیت آنها نیز میبایست مورد عنایت واقع و در برنامه ریزی های حمل ونقل درون شهری دیده شود. این پژوهش سعی دارد با استفاده از روش کمی- توصیفی و تحلیلی به این سوال پاسخ دهد که چه معیارهایی برای ارتقای کیفیت پیاده راه های شهری میبایست در نظر گرفته شود و کدام یک از این معیارها و شاخص ها از اولویت بیشتری برخوردار میباشند جامعه نمونه کلیه شهروندان شیرازی بودند که در این راستا با استفاده از نظرات متخصصین در حوزه برنامه ریزی شهری برنامه ریزی حمل نقل درون شهری و نظر کارشناسان امور شهری هر یک از معیارها و شاخصهای موثر در ارتقای کیفیت پیاده راه های شهری مورد ارزیابی قرار گرفته است . جهت جمع آوری داده ها تعداد ۲۰۰پرسشنامه در میان کارشناسان سازمانهای مختلف، کارکنان بیمارستانها و دانشجویان توزیع و نتایج با نرم افزار SPSS تحلیل گردید. با استفاده از بررسی ها و تحلیل های انجام گرفته به این نتیجه رسیدیم که در نظر کارشناسان حمل ونقل شهری کارشناسان و اساتید شهرسازی با اتکا به وزن های داده شده به هر معیار، میتوان بیان نمود که معیارهای کالبدی و محیطی از اهمیت بالاتری نسبت به معیارهای اجتماعی و فرهنگی برخوردار می باشند و ارتقای معیارهای کالبدی و محیطی تاثیر خود را بر افزایش کیفیت معیارهای اجتماعی و فرهنگی نیز می گذارد.

کلیدواژه ها:

پیاده راه ، حمل ونقل درون شهری ، توسعه پایدار شهری